လူအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ညေန
ပန္းျခံခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ ေမွးတင္ေနရဲ႕။
ေငြနားကြပ္နဲ႕ေမာက္မာခဲ့သူ တိမ္တို႕ မွိန္ေပ့ါ။
သံေခ်းတက္ မ်က္လံုးထဲ အေရာင္ေတြျဖဴ ေဖ်ာ့လာ
ေျပာင္းျပန္အရွိန္ေတြ ပိုျမန္လာၾက
"တယ္ ေသဖို႕ကို ဘာလို႕ေလာေနၾကသလဲ၊ သင္းတို႕"
တစ္ၾကိမ္တည္းသာ လက္ခနဲျမင္လိုက္ရ
အံ့ဖြယ္ငွက္ျမန္
ပ်ံေပါ့ေလ၊ ေလထဲေပ်ာက္ေပ့ါ
ေနာင္တတို႕သာ ေမာ့ေငးက်န္ရစ္ခဲ့။
အလိုၾကီးလြန္းသူပါ
ရသမွ်နည္းနည္းကေလးကိုသာ
ယူသြားရေတာ့မွာေပ့ါ။ ။
ေမာင္ျပည့္မင္း
No comments:
Post a Comment