အခုခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား တစ္ခုခုမလုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မကြၽတ္မလြတ္

ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔နီးနီးေလးမွာ 

ရွင္သန္မႈကို

ဘယ္လိုကဲ့ယူေနလဲ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘ၀မွာ တစ္ခါေတာ့
သစၥာေဖာက္ခဲ့ဖူးမွာပဲ ေခါင္းကို

ေဖာက္ၿပီးသားစုဗူးခြံတစ္လံုးလို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ခ် 

အရာအားလံုးရဲ႕ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ

ျပင္ပ အသံေတြက အသားစိုင္ကို ကိုက္ခဲတယ္ တိတ္ဆိတ္မႈက ရိုးတြင္းျခင္ဆီထိ 

စိုက္၀င္ေနတယ္

တစ္ေယာက္တည္းအျဖစ္က သူ႕ကိုယ္သူ တစ္စစီစုပံု ဓာတ္ဆီေလာင္းၿပီး ေစာင့္ေန 

အဂၤါၿဂိဳဟ္သူ

တစ္ေယာက္ဆီ 

စိတ္နဲ႔မီးကူးထားတဲ့အလင္းထဲက ေညွာ္နံ႔ထြက္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြ 

လြင့္ပ်ံလာတယ္

အေရျပားေပၚ ေလာင္ေနတဲ့တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သံလား နားတစ္ဆံုးရိုက္သြင္းခံလိုက္ရတဲ့

အပင္းဆို႔မႈလား

နင္ေနတာကို နင္းထုတ္ေပးသြားတာ နင့္ခနဲ မ်က္စိကြယ္ရာ နားကြယ္ရာ ဘ၀ျခားခဲ့ 

(၄၃)က ျမန္လြန္း

တယ္ ကိုယ္က (၁၀၂)ပဲ 

ဆြဲဆန္႔ခံရတဲ့ေျမာက္ဥကၠလာပညေတြ ေထာင္းခနဲ ျပတ္ထြက္ မ်က္လံုးကို

အၿငိဳးတႀကီး ထိုးေဖာက္သြားတဲ့ႀကိဳးစေတြ သံေယာဇဥ္ ပင္လယ္က ငါးဆီ 

ကူးခတ္ေနတာ ေရဆံုးေရဖ်ား

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း 

ဘယ္ကိုသြားေနသလဲေမ့ဖူးလား ေျမြကိုက္စြန္

ကုတ္ေရနစ္အဓိပၸာယ္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ေလာက္နီးပါး တြင္းဆံုးက်ဖူးလား အသိဥာဏ္ 

အ,သြားေလာက္ေအာင္

ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ဟၿပီး မွင္သက္မိခဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ 

အဆံေခ်ာင္ေနၿပီ ဟာသဇာတ္

ကားေတြ ၾကည့္ရင္ မရယ္ဘူးဆို ဖုန္းကို ျမင္ရင္ တစ္ကုိယ္လံုး 

တုန္တုန္သြားတယ္ဆို အေသးအဖြဲေလးေတြကို

ေဒါသတႀကီး မတုန္႔ျပန္နဲ႔ ကမၻာႀကီးက 

က်ဥ္းလြန္းပါတယ္(တစ္ခ်ဳိ႕က ေျပာလည္းကြယ္) စိတ္နဲ႔ေ၀ဒနာဟာ

သဟဇာတတရားေတြျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ျဖစ္တိုင္း ေ၀ဒနာျဖစ္ေနမွာပဲ ေ၀ဒနာကေန 

ငါကို ျခစ္ယူလို႔မရဘူး(ျဖစ္ေန)

နာက်င္တဲ့အခါ မေအာ္မိေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကို သံဆူးႀကိဳးနဲ႔ေဖာက္ခ်ဳပ္ထားတယ္ 

နားရြက္ေတြကို တိခနဲ ကိုက္ျဖတ္

လွ်ာေပၚတင္ငံုထားတယ္ နားထင္ကို ဘလိတ္ဓားနဲ႔ၿဖဲၿပီး 

ထိုးသိပ္လိုက္သမွ် ေသခန္းျဖတ္မယ့္စကားလံုးေတြ

ဖ်ားေနတဲ့လူကို အေငြ႕မေသေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေလာင္ခိုင္းထားခဲ့တယ္ 

လိုအပ္ေနတဲ့အေႏြးဓာတ္ကို

ရဖို႔ လူဟာ ေစာင္တစ္ထည္ ျဖစ္ႏိုင္ရက္သားနဲ႔ကြာ ေၾကကြဲလြန္းလို႔သာ 

ထထြက္လာခဲ့တာ ဘယ္ကိုသြားရမယ္ဆိုတာ

ငါ မသိဘူး လက္တစ္ဖက္ရရင္ လက္တစ္ဖက္ စကားတစ္ခြန္းရရင္ စကားတစ္ခြန္း 

အရိုးေျမခ်ေပးႏိုင္တယ္

ကိုသွ်ား
(Face Book - Meet the Poetry စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)