ေသနတ္သံေတြ တိတ္သြားတဲ့အထိ ကဗ်ာေတြရြတ္ဆိုၾက

တခါတရံမဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းကိုဖတ္ရသည္။ ထိုအခါ ကဗ်ာရြတ္ဆိုသည့္

အေလ့အက်င့္ အနည္းအက်ဥ္းရွိလာခဲ့သူမိမိအဖို႕ အလိုလိုတက္ႀကြရြင္လန္းေနမိသည္။ မဂၢဇင္းထဲ

တြင္ပါသည့္ ကဗ်ာရြတ္ပဲြမ်ားကို စိတ္ကူးႏွင့္ျမင္ၾကည့္သည္။ စိတ္နားႏွင့္ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ကဗ်ာ

ရြတ္ဆိုေနၾကသူမ်ား၏ ကိုယ္ဟန္အမူအယာမ်ားကိုစိတ္ကူးဖြဲ႕ၾကည့္သည္။ ရြတ္ဆိုၾကသည့္ကဗ်ာမ်ား

ထဲ၌ မိမိက်က္မွတ္မိၿပီး ကဗ်ာ ပါ၀င္ပါက ကိုယ္တိုင္ကဗ်ာ၀င္ရြတ္ေနသလို စိတ္လွဳပ္္ရွားရသည္။ ကဗ်ာ

တပိုင္းတစကို ပါးစပ္ကအလိုလို ရြတ္ဆိုမိလ်က္သားျဖစ္ရသည္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ရြတ္ဆိုသူမ်ား

၏ ရင္ခုန္မွဳအရွိန္အဟုန္မ်ားမွာမီး ေတာက္တခုက တျခားမီးေတာက္တခုဆီ ယိမ္းထိုးကူးယွက္သြား

သလို မိမိထံ ထိယွက္ပူး၀င္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။

အမွန္စင္စစ္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအလုပ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္က အသိရွိရွိႏွင့္စတင္ ေဆာင္ရြက္လိုက္ ႏိုင္ခဲ့

ျခင္းေတာ့မဟုတ္ေခ်။၁၉၉၃ခု၊ မာနယ္ပေလာတြင္က်င္းပသည့္ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားတြင္ ရွဳေဒါင့္

ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာေဟာင္း (ဦး)၀င္းခက္က “မနက္ျဖန္ၾကရင္ ဒီကဗ်ာကိုရြတ္ေပးစမ္း”ဟုဆိုျခင္းျဖင့္ မိမိ

မွာ ကဗ်ာေရးသူအျဖစ္မွ ကဗ်ာရြတ္သူအျဖစ္သို႔ ျဖတ္ကနဲကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားခဲ့ရ၏။

ရြတ္ဆိုရမည့္ ကဗ်ာက ဆရာေမာင္ေသာ္က၏ “မီးျခစ္တစ္ဆံ”ကဗ်ာျဖစ္သည္။ စကားေျပာခြက္ေရွ႔ကို

ေရာက္သည္အထိ မည္သည့္အသံအေနအထားႏွင့္ ရြတ္ဆိုရမည္ဆိုသည္ကိုေရြးခ်ယ္မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသး။

ကံအားေလ်ာ္စြာ ကဗ်ာအေၾကာင္းအရာကို ရုတ္တရက္ေတြးမိကာ လက္သီးကိုဆုပ္အသံကိုျမွင့္ျပီး ေအာ္

ဟစ္လိုက္မိသည္။ “အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တဲ့လားေဟ့...” ဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ မိမိအသံမွာကရင္လူငယ္

အစည္းအရုံး ခန္းမေဆာင္အတြင္း ပဲ့တင္ထပ္မွ် ဟိန္းသြား၏။  ရုတ္တရက္ဆိုသလို ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး

ေသြးမ်ား ပူေလာင္ဆူပြက္လာျပီး က်န္ကဗ်ာပိုဒ္မ်ားကို အလိုလို ရြတ္ဆိုမိလ်က္သားျဖစ္သြား၏။ မိမိ၏

ခံစားမွဳအရွိန္အဟုန္မ်ား  ေလထဲတြင္ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနစဥ္  လက္ခုပ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။

ဆက္လက္ရြတ္ဆိုရန္ ကဗ်ာစာသား မရွိေတာ့သည့္တိုင္၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုသံ ရပ္ဆိုင္းသြားသည့္တိုင္

 ျဖန္႔ထြက္ေ၀းကြာသြားေနသည့္ စိတ္အလ်င္မ်ားကို မိမိမွာျပန္လည္ရုပ္သိမ္းလို႕မရႏိုင္ေသး။ မိမိ၏

စိတ္အလ်င္မွာ ေရွ႕တြင္ထိုင္ေနသည့္ လူအုပ္၏ ႏွလံုးသားကို ဒိုးယိုေပါက္ ထြင္းေဖာက္သြားခဲ့၏။

စိတ္အလ်င္မ်ားကို ျပန္လည္ရုပ္သိမ္း ထိန္းခ်ဳပ္လာႏိုင္ေသာအခါမူ မ်က္လံုးအိမ္မ်ားထဲ၌ မ်က္ရည္

မ်ားႏွင့္ မွဳန္၀ါးေနေလေတာ့သည္။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ အသံလႊင့္ဌာနတခု၌ အပါတ္စဥ္ ပံုမွန္အစီအစဥ္တခုကိုအသံလႊင့္ခြင့္ရ၏။ ထိုအခါ

တပါတ္လွ်င္တႀကိမ္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုရသည့္သေဘာျဖစ္လာ၏။ ၁၉၉၃ခုႏွစ္္“မီးျခစ္တဆံ”ကဗ်ာကိုရြတ္

ဆိုစဥ္က ကဗ်ာအေၾကာင္းအရာကိုေတြးမိၿပီး အမ်ားစိတ္၀င္စားေအာင္ရြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သည့္အေတြ႔အႀကံဳ

အရ၊ အသံလႊင့္ဘ႔ို ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ကဗ်ာမ်ားကို  အဓိပၸါယ္ နားလည္သည္ထက္ နားလည္ရန္

အႀကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ဖတ္၏။ အဓိပၸါယ္နားလည္လွ်င္ ကဗ်ာဖတ္သည့္အခါ ပိုမိုအဆင္ေျပသည္ကို

သတိျပဳမိလာ၏။ ကဗ်ာဖတ္သည့္အခါ စိတ္ႏွင့္ဖတ္သည္ထက္ အသံထြက္ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆို

ရာတြင္ အလုပ္တ၀က္ၿပီးသလိုျဖစ္ရ၏။

အသံလႊင့္ရန္ ကဗ်ာမ်ားကိုေရြးခ်ယ္ရာ၌ ပထမပိုင္းတြင္ ကာရန္ပါသည့္ကဗ်ာမ်ားကိုဖတ္လွ်င္ ရြတ္ဆိုရ

ပိုမိုအဆင္ေျပသည္ဟုထင္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ကာရန္ပါသည့္ကဗ်ာမ်ားကိုသာဦးစားေပးၿပီးရွာေဖြရြတ္ဆို၏။

သ႔ိုေသာ္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္အသံလႊင့္အစီအစဥ္ေခါင္းစဥ္က ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံျဖင့္ေပးထားသျဖင့့္ ႏိုင္ငံေရး

ေနာက္ခံရွိၿပီးကာရန္ႏွင့္ေရးဖြဲ႔ထားသည့္ကဗ်ာမ်ားမွာရွာရေဖြရခက္ခဲလာခဲ့၏။ ထိုစဥ္ကမိမိမွာမာနယ္ပေလာ

တြင္ ေနထိုင္သူျဖစ္သျဖင့္လည္း ျပည္တြင္းမွကဗ်ာပါသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဆက္သြယ္ရယူရန္မွာအခက္အခဲ

ရွိ၏။ အေျခအေနကေတာင္းဆိုသျဖင့္ ကာရန္မပါပဲေရးဖြဲ႔သည့္ကဗ်ာမ်ား၊ လြတ္လပ္ကာရန္စနစ္ျဖင့္ေရးဖြဲ႔

သည္ ကဗ်ာမ်ားဖက္သို႕ အလိုလိုဦးလွည့္ခဲ့ရ၏။ ထိုအခါ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာမ်ားမွာ ကာရန္ႏွင့္ေရးစပ္သည့္

ကဗ်ာမ်ားထက္ ပိုမိုအားစိုက္ရြတ္ဆိုရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ထူးထူးျခားျခား သတိၿပဳမိလာရေလသည္။

ကာရန္မပါသည့္ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဆိုသည့္အခါ အသံအနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ အသံစီးဆင္းပံု၏ ၀ိေသသကို

ထိေတြ႔ခြင့္ရ၏။ အသံအနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ အကြာအေ၀း မၾတာမ်ားမွာပံုမွန္ ပံုေသမရွိသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆုိ

ေနစဥ္ အသက္ရွဴႏူန္းမွာလည္း ပံုမွန္ပံုေသထားၿပီးအသက္ရွဴလို႔မရႏိုင္ေတာ့။ ကာရန္ႏွင့္ေရးဖြဲ႔သည့္

ကဗ်ာမ်ားမွာမူ ကာရန္အမ်ဳိးအစားအေပၚမူတည္ၿပီး အသက္ရွဴမွဳအျပင္းအေပါ့ကြာျခားသည္မွလြဲ၍

အသက္ရွဴခ်ိန္။ ရွဴႏွဳန္း တခုႏွင့္တခု သိပ္ၿပီးကြာဟမွဳမရွိလွ။ မသိသာလွ။ ကာရန္ပါသည့္ကဗ်ာမ်ားမွာ

နရီကို ခ်ိန္ကိုက္ထားသေလာက္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာရန္ပါသည့္ ကဗ်ာကိုရြတ္ဆိုလွ်င္ သီခ်င္းတပုဒ္

ကိုလူတိုင္းလိုက္ၿပီး စည္း၀ါးတီးသလို အထိုက္အေလ်ာက္လြယ္ကူ၏။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမ်ား၏ အသံ

တည္ေဆာက္ပံုမွာမူ ပံုမွန္၊ ပံုေသမဟုတ္သျဖင့္ ရြတ္ဆိုရာ၌ တမူထူးျခားသစ္လြင္ေနေလသည္။

ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းပဲျဖစ္ပေစ ကဗ်ာဖတ္သည္ပဲျဖစ္ပေစ ကဗ်ာကိုသီခ်င္းဆိုသလိုရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္

ဇာတ္ဟန္ ဇာတ္သံႏွင့္ ရြတ္ဆိုျခင္းမ်ားကိုမူ က်ေနာ္မႏွစ္သက္မိပါ။

အသံလႊင့္ဌာနမွတဆင့္ ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရလာေသာအခါ ၿဗိတိသွ်ကဗ်ာဆရာႀကီး ‘ဒီလန္ေတာမတ္စ္’ ကို

သတိရတတ္၏။ သူကအသံလႊင့္ ဌာနမွတဆင့္ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီးရြတ္ဆိုသြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ 

အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ‘ေရာဘတ္ဖေရာ့ခ္’ႏွင့္‘မာယာအင္ဂ်ီလို’တို႔ကိုလည္းစိတ္ထဲစြဲ

ေန၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက အေမရိကန္သမၼတႏွစ္ဦး၏ သမၼတသစ္က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲမ်ားတြင္ တက္ေရာက္

ကဗ်ာ ရြတ္ဆိုဖို႔ ဘိတ္ၾကားျခင္းခံခဲ့ၾကရသူမ်ားျဖစ္၏။ သူတို႔တေတြ ဘယ္လို ကဗ်ာရြတ္သည္ကို မေတြ႔

မျမင္ဘူးေသာ္လည္း ကဗ်ာရြတ္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟူသည့္အသိတခုတည္းႏွင့္ပင္ မိမိမွာ ရင္ခုန္လို႔မဆံုး။

လူမ်ဳိးႏွင့္ခ်ီၿပီးကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းကို နားေထာင္သည့္အေလ့အက်င့့္ရွိသူ မ်ားမွာ

ရုရွားလူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္သည္ဟုၾကားဖူး၏။ကဗ်ာဆရာ‘မာယာေကာ္စကီး’ႏွင့္‘ယက္ဖ္တူရွင္ကို’တို႔၏ကဗ်ာ ရြတ္ပြဲမ်ားကိုရုရွားလူမ်ဳိးေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီးတက္ေရာက္နားေထာင္တတ္ၾက၏ ။ကဗ်ာဆရာ‘မာယာ

ေကာ္စကီး’လူပံုအလယ္တြင္ ကဗ်ာရြတ္ေနပံုသတင္းဓါတ္ပံုထဲတြင္ ေတြ႔ဖူး၏။ သူတို႔ကဗ်ာရြတ္သံမ်ား

ကိုမူမၾကားဘူးေသး။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္လည္ပိုင္းက ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံမွ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႕အျပန္ရုရွားႏိုင္ငံ၊ ေမာ္စကိုေလဆိပ္တြင္

ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရန္ (၅)နာရီမွ် ထိုင္ေစာင့္ခဲ့စဥ္ကေလဆိပ္ထဲတြင္ရွိသည့္ တိတ္ေခြႏွင့္စီဒီေခြ

အေရာင္း ဆိုင္မ်ားတြင္ ‘မာယာေကာ္စကီး’ႏွင့္ ‘ယက္ဖ္တူရွင္ကို’ကဗ်ာရြတ္ထားသည့္ အသံသြင္း

တိတ္ေခြမ်ားကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာခဲ့၊ ေမးခဲ့ဖူး၏။ ရွာလို႔ေမးလို႔မရခဲ့။

မိမိႏိုင္ငံတြင္လည္းကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား က်င္းပသည္ကို ၾကားေနခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္

ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာခ်စ္သူအနည္းငယ္မွ်သာစုေ၀းၾကၿပီး တေယာက္တလွည့္ ကဗ်ာရြတ္ဆို

ၾကျခင္း သာျဖစ္သည္။ အမ်ားျပည္သူတက္ေရာက္နားေထာင္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္းႏွင့္အေလ့အထ

ကိုမူ ယၡဳအထိမဖန္တီးႏိုင္ေသး။

ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအလုပ္ကို ခံုမင္မိန္းမူးလာသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားျဖစ္ေပၚရန္၊ လူပံုအလယ္တြင္

ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရရန္ ဖန္တီးခ်င္လာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔အပါအ၀င္၊ တျခား စာေပႏွင့္

ႏိုင္ငံေရး ဆိုင္ရာအခမ္းအနားမ်ားတြင္ ကဗ်ာတက္ေရာက္ရြတ္ဆိုခြင့္ရရန္ အခမ္းအနားဦးစီးက်င္းပ

သူမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ ေတာင္းဆိုမိ၏။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွစတင္ကာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ၊ ကဗ်ာရြတ္

ဆိုျခင္းအစီအစဥ္ပါရွိသည့္ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုခြင့္ရလာခဲ့၏။ တခ်ဳိ႕အခမ္းအနားမ်ား

တြင္မူ မိမိကိုယ္တိုင္က မခ်ဥ္းကပ္ပဲ ကဗ်ာတက္ေရာက္ရြတ္ဆိုေပးပါရန္ ဘိတ္ၾကားျခင္းကိုလက္ခံ

ရရွိလာခဲ့၏။ ယၡဳအခါ အသံလႊင့္ဌာနအပါအ၀င္ အခမ္းအနားေပါငး္စံုတြင္ တက္ေရာက္ရြတ္ဆိုခဲ့သည့္

ကဗ်ာပုဒ္ေရ(၄၆၀)ေက်ာ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းေၾကာင႔္ ရရွိလာသည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးမွာ ေတြးမိတိုင္း

ပီတိျဖစ္ဖြယ္ေကာင္းလွ၏။

ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီးရုရွကဗ်ာဆရာေက်ာ္ “ယက္ဖ္တူရွင္ကို” ေျပာဖူးသည့္စကားမွာ

မွတ္သားဖြယ္ျဖစ္၏။ သူက “ကဗ်ာရြတ္တာနားေထာင္ၿပီးသူတိုင္းနားေထာင္သူအျဖစ္မွ ကဗ်ာဖတ္သူ

အျဖစ္သို႔ မလြဲမေသြေရာက္ရွိလာလိမ့္ မယ္”  ဟူ၍ေျပာဖူးေလသည္။

ယၡဳႏွစ္ဒုတိယလ၊ လဆန္းပိုင္းတြင္ RFA မွတဆင့္ “လက္တဖက္ကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား”ကဗ်ာ ကို

က်ေနာ္ရြတ္ဆိုခဲ့၏။ ႏွစ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ တယ္္လီဖံုးျမည္သံၾကားလို႔ ေကာက္ကိုင္လိုက္စဥ္

“လက္တဖက္ကတယ္လီဖံုးကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား”ဟုတဖက္မွၾကားလိုက္ရ၏။ တအံ့တၾသျဖစ္ေနစဥ္

 ‘ေအာင္ခင္ေလဗ်ာ’ ဟူေသာအသံကိုပါၾကားရ၏။ က်ေနာ့္မွာမေဖၚျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာရသည္။

(၇)ႏွစ္တာမွ် အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ့သည့္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္၏ အသံကို တယ္လီဖံုးထဲမွၾကား

လိုက္ရ၍ျဖစ္၏။ သူကRFAမွာ က်ေနာ္ရြတ္ဆိုခဲ့သည့္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ‘လက္တဖက္ကို ၿမဲေနေအာင္

ကိုင္ထား’ ကဗ်ာကိုရည္ညႊန္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ တဆက္တည္းဆိုသလိုပင္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္လို

ကဗ်ာ ႏွင့္ေ၀းေနသူအျဖစ္ မိမိဖက္မွ ယူဆထားသူတဦးထံမွ ‘အဲဒီကဗ်ာကကာရန္မပါဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားမိုလို႔

နားေထာင္ ေကာင္းတာနဲ႔တူတယ္၊ တျခားလူဆိုရင္ ပ်က္သြားမွာ’ဟုအားေပးစကားၾကားလိုက္ရ၏။

ယၡဳအခါ ေဒါက္တာ ေအာင္ခင္ သည္ ကဗ်ာႏွင့္နီးလာေနၿပီေလာ ဟုပီတိျဖစ္မိသည္။

ကဗ်ာရြတ္သည့္အခါ ကဗ်ာရြတ္သံကိုနားေထာင္သည့္အခါ ရြတ္ဆိုရင္း၊ နားေထာင္ရင္း၊ ကဗ်ာရြတ္သူႏွင့္

ကဗ်ာနားေထာင္သူ ႏွစ္ဦးစလံုးစရဏကိုထိန္းကာေလ့က်င့္သလိုျဖစ္သြားရ၏။ ပရဟိတၱ ကိုထိေတြ႔ရ၏။

ဗ်ာပါဒကိုစားသံုးမိသြား၏။ ၀ိမုတၱိကိုတခဏမွ်ရ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အေျခခံ ယဥ္ေက်းမွဳေရး အုတ္ျမစ္တခု

ခ်လိုက္သလိုျဖစ္ရ၏။

ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားစာေရးဆရာကဗ်ာဆရာ `ကင္ဆာရိုဝီဝါ´ က အိုဂိုနီလူမ်ိဳးစုမ်ားအတြက္ ေဆာင္ပုဒ္ တစ္ခု

ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ သူ႔ေဆာင္ပုဒ္က ` ကၾကကၾက ေသနတ္သံေတြ တိတ္သြားတဲ့အထိကၾက´ ဟူ၍

ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ကလည္းကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားအတြက္ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု တင္ျပခ်င္ေနသည္။ က်ေနာ့္

ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ ` ရြတ္ဆိုၾက ရြတ္ဆိုၾက ေသနတ္သံေတြ တိတ္သြားတဲ့အထိကဗ်ာေတြ ရြတ္ၾက´

ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

အခုလို ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုသံမ်ား အဆူညံဆံုး ၾကားလာေနရသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

၏ လက္နက္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအမွဳကို တႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ လိုက္လံရြတ္ဆိုခြင့္ရလ်င္ မည္မွ်

ေကာင္းမည္နည္းဟု က်ေနာ္ေတာင့္တမိသည္။ ထို႔ျပင္ မုဆိုးရာသီကုန္ဆံုးၿပီး ေလးသံျမွားသံမ်ားထာ၀ရ

ရပ္စဲကာ တကမၻာလံုးအႏွံ႔ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား က်င္းပႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေပစြဟူ၍လည္း ေတာင့္တမိေတာ့၏။ ။

ၿငိမ္းေဝ

(စာေရးသူ၏ Face Book စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)